ขัง

หลังกลับมาจากบ้านยายบ่ายวานนี้ ลูกคิดก็ยังไม่ยอมหลับ(ห่วงจะเล่น) แม่บอกว่าลูกคิดตัวรุมๆ เหมือนจะมีไข้ตั้งแต่เมื่อคืนก่อน ให้กินยาลดไข้ดักไว้แล้ว แต่ลูกคิดมาหลับเอาตอนเย็นมากแล้ว ที่ชั้นล่าง คราวนี้พอแม่ไปตลาดเลยจำเป็นต้องล็อกประตูไม้ แทนที่จะล็อกเฉพาะประตูเหล็กดัด เหมือนทุกครั้งลูกคิดหลับอยู่ห้องนอนชั้นบน

วันนี้แม่ไปตลาดนัดนานมาก เพราะเห็นว่าลูกเพิ่งหลับไปแป๊บเดียว คงยังไม่ตื่นเร็วนัก ชั่วโมงกว่าเกือบสองชั่วโมง ลูกคิดตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ยาย ยายถามว่าแม่ไปไหนลูกคิดก็ไม่รู้ ลูกคิดร้องไห้ ยายบอกให้ลูกคิดเปิดทีวีดูไปก่อน เดี๋ยวแม่ก็มา หลังจากวางสายกับยาย สักพักแม่ก็ยังไม่มาอีก ลูกคิดพยายามไปเปิดกลอนประตู ยังไงก็เปิดไม่ออก -- พักใหญ่ๆ แม่กลับมา แม่ไขกุญแจสายยู กุญแจลูกบิด แล้วทำไมยังเปิดประตูไม่ออก แม่บอกว่าลูกคิดล็อกกลอนจากข้างใน "แงๆๆ แม่ขังลูกคิด แม่ขังลูกคิดทำไมคะ"

หลังจากแม่พยายามเรียกสติลูกคิด เพื่อให้เปิดกลอนประตูอยู่นานกว่าสิบนาที เหนื่อยกันไปทั้งคู่ แม่เลยส่งอาหารเป็นน่องไก่เล็กทอดลอดเหล็กดัด ให้ลูกคิดทางหน้าต่าง เพื่อปลอบประโลมและบรรเทาความตกใจ เรียกขวัญ ระหว่างนั้นแม่โทรบอกพ่อ ซึ่งกำลังเดินทางกลับบ้าน พ่อบอกถ้าจะทุบกระจก(ตามที่แม่เสนอ) ยังไงก็ให้รอพ่อกลับถึงบ้านก่อน ไม่จำเป็นอย่าทำ เพราะยังไงลูกคิดก็อยู่ในบ้าน ไม่ได้อันตรายอะไร ให้แม่คอยคุยเป็นเพื่อนลูกไว้ก่อน

จากนั้น สักครู่แม่บอกให้ลูกคิดลองพยายามอีกครั้ง แต่ลองเท่าไหร่ก็ยังไม่ได้ซักที "ฮือๆๆ ลูกคิดทำไม่ได้ ลูกคิดทำไม่ไหว" ลุงจุ๋ยเพื่อนบ้าน ช่วยลองนำประแจมาพยายามถอดเหล็กดัดหน้าต่าง แต่ก็ไม่สามารถ ทางฝั่งป้ากุ้งกับป้ากระแตนั่งคุยกันอยู่ ได้ยินเสียง ก็แวะเข้ามาดู ได้ป้ากุ้งนี่แหละมาบอกให้ลูกคิดพยายาม แป๊บเดียวเท่านั้นเอง ลูกคิดก็เปิดกลอนออกได้ แม่ว่า "รู้อย่างนี้ให้ป้ากุ้งมาช่วยตั้งนานแล้ว"

พ่อบอกว่า คงเป็นเพราะพอลูกคิดเห็นหน้าแม่ ก็มีแต่คำถามว่า ทำไมแม่ต้องขัง แล้วทิ้งหนูไว้คนเดียวด้วย เลยทำให้ไม่มีสมาธิ เปิดกลอนประตูไม่สำเร็จ

ก่อนจาก "โศรยา" ;-) ขออนุญาตฮัมเพลงโปรด ซึ่งเข้ากับบรรยากาศของเหตุการณ์

"กักขังฉันเถิด กักขังไป ขังตัว อย่าขังหัวใจดีกว่า"

ภาพประกอบ: http://www.seclub.com/