ตอนเช้าลูกคิดได้ไปเที่ยวงานบวชของญาติแม่ที่วัดเบญมบพิตร เราออกกันตั้งแต่เช้า 6 โมงครึ่ง ตาศักด์กับยายต่ายขับรถไปรับยาย แล้วก็แวะมารับแม่กับลูกคิดที่บ้าน พ่อไม่ได้ไปด้วย อยู่เฝ้าบ้าน (โชคดีของลูกคิดมากเลยค่ะ ที่พ่อไม่ได้ไปด้วย)
วีรกรรมที่วัดเบญฯ อันนี้ของแม่
- มือบอนหยิบจับทุกอย่างเล่นไม่หยุด
- เป็นหัวโจกชวนพี่จิงเจ้อวิ่งเล่นตลอดเวลา เสี่ยงกับการเจ็บตัว
- ไม่ยอมกินอะไรเลย เอาแต่เล่น
- แม่ห้ามอะไร ก็ร้องไห้เสียงดัง ตะคอกกลับ พูดจาไม่มีหางเสียง
- "เดี๋ยวตบปากเลย" คำพูดนี้ตบหน้าแม่ฉาดใหญ่ ท่ามกลางญาติโยมผู้ใหญ่มากมาย
- แย่งของเล่นกับเพื่อนรุ่นพี่ แถมไปลงมือตีเค้าก่อนอีกต่างหาก
วีรกรรมที่บ้าน อันนี้ของพ่อ
พวกผู้ใหญ่กินดื่มกันใกล้เลิกแล้วเชียว ลูกคิดเล่นวิ่งไล่จับกับพี่ฟ้า แล้วพี่ฟ้าวิ่งหนีลูกคิดออกไปนอกบ้าน ปิดประตู เอามือรั้งไว้ ไม่ให้ลูกคิดเปิดตามออกไปได้
ลูกคิดโวยวายพี่ฟ้าลั่น: เปิดประตูๆๆ
พ่อปรามลูกคิดเสียงดุ: หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่ร้องนะ
ลูกคิดตวาดพ่อ: ไม่หยุด (ครั้งแรกในชีวิต ที่ตวาดใส่พ่ออย่างนี้)
พ่อตีก้นลูกคิดอย่างแรง เพียงแค่ครั้งเดียว แต่ตัวลูกคิดกระเด้งมาครั้งหน้าหนึ่งก้าว ตามแรงฝ่ามือของพ่อ จนทุกคนที่เตรียมตัวจะกลับ รีบเดินออกจากบ้านไปทันที ลูกคิดร้องไห้เสียงดังลั่นอย่างต่อเนื่องทุกครั้งหลังจากที่พ่อตีลูกคิดแรงๆ พ่อจะต้องเข้ามาอุ้มลูกคิดไว้ ไม่ยอมให้ลูกคิดโผไปหาคนอื่น กอดแล้วก็บอกสาเหตุของการทำโทษ แต่ลูกคิดก็ไม่เคยสนใจจะฟังซักครั้งเดียว (พ่อบอกว่าลูกคิด "ก้าวร้าว") ยิ่งคราวนี้ลูกคิดเจ็บมากกว่าทุกครั้งอีกค่ะ ก้นบวมขึ้นเป็นแนวตามรอยนิ้วมือพ่อเลย ฮือๆๆ
No comments:
Post a Comment